Gone Too Soon.

I to było okropne.. Wytłumaczyć babci i Evie , że nie żyje ,, mama ''. Okoliczności śmierci mamy nie były jeszcze znane. Babcia była w totalnym szoku , zdawało mi się , że nawet nie wiedziała co ma robić... Płakać , udawać , że jest ok? Nic nie mówić?. Po chwili powiedziała. :
- No powiedz , Daila , żarty sobie stroisz prawda.?
- Nie babciu , przykro mi powiedzieć , ale mama nie żyje...
Znów cisza , postanowiłam , że pójdę , no bo... co robić? Złapałam się za czoło , po policzkach spłynęła mi łza i wyszłam z domu babci , wachałam się czy dobrze zrobiłam zostawiając ją samą.. Ale była też (chyba) Eva...
Szłam w stronę szkoły , wybiegł Michael , zaczął krzyczeć od samego domu do mnie , pewnie zapomniał jaki mam humor...
- Ah , przepraszam. - zaczął się tłumaczyć.
- Spoko , przecież to , że ja mam zły humor nie znaczy , że Ty też go masz mieć...
- Ty jesteś smutna , to ja także. - powiedział dumnie.
- Oh Michael , dziękuję , że ze mną jesteś. -powiedziałam przytulając się do niego. Szliśmy tak całą drogę do szkoły , w ciszy.. Weszliśmy do szkoły , wszyscy na mnie patrzyli , pewnie już się dowiedzieli... Myślą , że co? Że na czarno przyjdę? Owszem mam żałobę , ale to nie była moja prawdziwa matka!- myślałam sb.
 Dzień w szkole , upłyną dość szybko. Ciągle jakoś było mi smutno... Jutro miał być pogrzeb...
                                    MIESIĄC PÓŹNIEJ  
- Ale mamo , ja jej nie nałoże. Ona jest brzydka! 
- Na prawdę? No to przymierz tą córeczko. - mówiła mama. 
Tak , tak , tak. Mieszkam z rodzicami PRAWDZIWYMI! Jest cudownie , jesteśmy PRAWDZIWĄ RODZINĄ! Mieszkam w innym miasteczku , tylko trochę oddalonym od Gary. Michael odwiedza mnie prawie codziennie , uczęszczam ciągle do tej samej szkoły , Eva urodzi za okrągłe 8 miesięcy... Jest super!
- To jest ślub Twojego przyszywanego Taty , więc może nałóż tą.
- Przymierzę , ale nic nie obiecuję. - powiedziałam z wachaniem i poszłam do przebieralni.
 Tata brał ślub , z inną kobietą. Nie miałam nic przeciwko , niech robi co chce. Jego ślub był już za kilka dni , mama pomagała mi wybrać jakąś sukienkę , a ja jej.
- Nic tu nie ma  , nic! Nie kupuję sukienki! - mówiłam ze śmiechem , tak głośno , że ekspedientka spojrzała na mnie groźnym wzrokiem.
- Córeczko , opanuj się. - mówiła mama ze śmiechem , oglądając inne sukienki.
- No bo taka jest prawda! - wykrzyczałam i złapałam ją za rękę , by już wyszła z tego sklepu.
Szłyśmy ulicą , śmiałyśmy się. Byłyśmy na prawdę szczęśliwe , jak MATKA I CÓRKA.
- Mamo , chodź już do domu. Bolą mnie nogi , a umówiłam się jeszcze z Michaelem.!   
 - Dobrze , już dobrze. Pójdziemy , ale pod warunkiem , że jutro już na pewno kupisz!
- Tak , tak. Kupię ,ale chodź proszę Cię! - mówiłam , uginając kolana z niecierpliwości.
 - Idę , już idę.- mówiła mama podniesionym tonem , zapatrując się w jakąś wystawę.
- nie to nie , idę sama! - mówiłam , szantażując ją , w końcu poszłam sama. Moja mama szła za mną kilka kroków dalej ale i tak biegłam do swojego domu , ponieważ nie mogłam się spóźnić na spotkanie z Michaelem , biegłam tak prędko , że po dosłownej minucie byłam już pod swoim domem , wpadłam do niego jak oparzona i zaczęłam szukać jakiś ciuchów na spotkanie z nim. Była to wyjątkowa okazja , Michael chciał koniecznie się ze mną spotkać , więc pomyślałam , że to coś ważnego. W swojej szafie wyszukałam sukienkę , była ona koloru żółtego na środku znajdowała się kokarda. Była to skromna sukienka , nauczyłam się wreszcie samodzielnie malować , więc i tak też uczyniłam. Zaraz potem zeszłam na dół i czekałam pod domem na Michaela , zjawił się po kilku minutach.
- Dawno Cię nie widziałem! Witaj Daila! - krzyczał od końca ulicy. Był ubrany elegancko , w czarny garnitur i muchę.
- Czeeść! Nie kłam , widziałeś mnie dwa dni temu. - krzyczałam , śmiejąc się przy tym.
 - To mało?! Bardzo się stęskniłem! - mówił zbliżając się już do mnie.
- Ja za Tobą też! - przytuliliśmy się baaardzo mocno.
 - Gdzie idziemy? - zapytał z uśmieszkiem.
- Może tam , gdzie poprowadzi nas księżyc?
- Świetnie , to będzie ekstytujące! - powiedział Mike , z zaciekawionymi oczami.
 Całą drogę , czułam jak Michael drży , jaki jest zestresowany. Coś mi tu nie pasowało , szliśmy wtuleni w siebie. Było na prawdę romantycznie , w końcu Mike odezwał się :
- Stańmy na moment , dobrze? - zapytał.
- Oczywiście. - odpowiedziałam.
- Mam do Ciebie jedno jedyne pytanie...
- Słucham? - zestresowana powiedziałam.
- Dailo Caroline Alexandro Evans , czy wyjdziesz za mnie?

 
 
 
  Taaak , po długiej przerwie WRACAM! :D Cieszy mnie to , że ciągle pytacie o notki , więc dodałam. :D Może i nudna i krótka , ale jest :D Mike był na pierwszym miejscu w rmf fm we wtorek. Yeaaaaaa :D!!
Liczę na komentarze , dziękuję za zadawalające wyniki odwiedzin. Pozdrawiam Invincible <3